De charmes van Theo Voskuil

De award die hoort bij de uitverkiezing tot Weesper Onderneming van het Jaar krijgt een mooie plek in het nieuwe pand van Voskuil Verhuur Service aan de Flevolaan. Het is een hectische tijd geweest voor het verhuurbedrijf in apparatuur, meubilair, tenten en andere feestbenodigdheden voor bedrijfs- en familiefeesten en andere grote en kleine evenementen. Een periode met veel tegenstrijdigheden ook. Zo hakte de crisis er na 2008 behoorlijk in en moest er in 2014 afscheid genomen worden van medewerkers. In 2015 was er twee keer brand bij de buren, met enorme schade tot gevolg. Daar staan vervolgens de gezonde groei van het bedrijf en de verhuizing naar het eerste pand in eigendom tegenover. "Ik ben dus schatrijk en straatarm." Theo Voskuil heeft daar keihard voor moeten werken. Maar, zo zegt hij: daar is nog nooit iemand van doodgegaan.

Het begon ruim 25 jaar geleden toen Theo het stokje overnam van verhuurbedrijf Staal aan de Nieuwstraat. "Ik had een baan als onderhoudsmonteur bij de KLM en ben het verhuren ernaast gaan doen. Dat begon bij sportverenigingen en zo is het steeds verder gegroeid. De baan bij de KLM kon ik steeds meer afbouwen en de verhuurservice opbouwen. Eerst in een loods op Het Domijn, toen naar een hal op de Flevolaan en daar kwam een tweede hal bij. Zo werd het steeds groter. Ik had steeds meer ruimte nodig om alle verhuurartikelen op te slaan. Het assortiment werd ook steeds groter. Toen kwam de Rijnkade in beeld: 400 vierkante meter. Dat was toen heel groot. Nu denk ik: hoe heeft het er ooit ingepast? Het werd heel inefficiënt: we moesten steeds eerst andere dingen weghalen voordat we konden pakken wat we nodig hadden. En nu, in ons nieuwe pand aan de Flevolaan, hebben we twee keer zo veel ruimte. Met zelfs 130 vierkante meter vrije kantoorruimte hierboven, dus kan ik daar meteen een oproepje voor doen?"

Een gevleugelde uitdrukking inmiddels bij Voskuil is: 'Geld hebben we niet, maar spullen..!' Die spullen zijn dus allemaal te huur.

Wie zijn je klanten?

"Bedrijven en particulieren, ongeveer gelijk verdeeld. Natuurlijk zijn bedrijven lucratiever, maar ik heb tegen particulieren nooit nee gezegd. Dat is goed geweest, want in de crisis kon ik daarop terugvallen. Bedrijfsfeesten werden toen minder, de particulieren hebben ons door de periode heen geholpen, zeg ik altijd maar. Nu zie je dat de bedrijvenmarkt weer enorm toeneemt. We hebben tijdens de afgelopen kerstperiode al weer vele bedrijfsfeesten mogen verzorgen. En dan is er natuurlijk nog het jaarlijkse Sluis-en-bruggenfeest, waarbij ik de braderie verzorg en ook in het bestuur zit."

Hoe kijk je terug op de jaren hiervoor?

"Dat was best moeilijk. Ik heb in 2014 medewerkers moeten ontslaan en dat is mij niet in de koude kleren gaan zitten.

Hoe ben je door die periode heen gekomen?

"Vooral 2015 begon erg moeilijk. We maakten binnen acht dagen twee branden mee bij de buren, waarbij het de tweede keer maar net goed afliep. Bijna was het bedrijf in vlammen opgegaan. In 2016 kwamen we net de crisis uit en toen overleed in februari totaal onverwachts mijn enige overgebleven medewerker Edward de Gooijer. Ik stond er ineens helemaal alleen voor."

Hoe heb je het alleen gered?

"Nou ja, door iets meer dan acht uurtjes per dag te werken… 's Avonds moest ik zelf de administratie weer gaan doen, of 's morgens vroeg. Keihard werken, maar daar ben ik gelukkig niet vies van. Er zijn heel veel uren in gaan zitten. Mijn zoons hebben enorm geholpen. En Yvonne, mijn vrouw. Nu staan de zaken er weer veel beter voor. We hebben twee medewerkers kunnen aannemen. Het kantoorwerk doe ik nog steeds zelf. Liever ben ik buiten, maar ik merk dat ik het beste ben in dat eerste contact met klanten. Ik denk meteen met ze mee, zodat zij een mooier feestje hebben en ik wat meer verkoop. Dat is hoe ik ben, wat ik voel... dat is moeilijk aan een ander over te dragen. Als iemand belt voor een paar statafels vraag ik altijd even of we er ook meteen een mooi kleedje bij zullen doen en een bloemetje. Zo gaat het vaak. Iemand belt voor een bepaald artikel, ik vraag even door en dan blijkt dat ze nog veel meer nodig hebben: aankleding, catering, bediening, noem maar op. Ik denk met de klant mee en bied ze aan om alles uit handen te nemen. Uiteindelijk mogen we dan vaak het hele pakket verzorgen. Inclusief de catering en de bediening, want dat doen we dus ook."

Twee jaar geleden trad Theo in het huwelijk met Yvonne Buijs. Yvonne werkt in het onderwijs, maar wordt als vanzelf in de verhuurservice getrokken. Geen officiële functie, zegt ze, maar wel meedenken, vliegende keep en vooral steun en toeverlaat. En iemand met inzicht, want haar idee om dit jaar opgetuigde kerstbomen te verhuren bleek erg succesvol.

Hoe zou je Theo als ondernemer omschrijven?

Yvonne: "Theo's talent is: nooit nee zeggen. Hij zoekt altijd de oplossing. Zijn andere grote talent is zijn charme. Ik zie dat vaak gebeuren: O Theo, roepen die oudere dames dan als ze een jubileumfeestje vieren. Hij windt iedereen om zijn vinger."

Yvonnes dochter Lilian, creative bij Fitzroy advertising and marketing in Amsterdam, kon wel wat met dat 'niet nee zeggen'. Ze maakte ruim een jaar geleden een nieuwe huisstijl rond het thema 'Ja'. Een van de slogans is: 'Nee hebben we niet, ja kun je huren!' Ook Theo's drie zoons Marco, Sander en Ruben zijn in meer of mindere mate bij de zaak betrokken. Ze springen allemaal bij als het druk is. Marco doet daarnaast al het computerwerk. En Ruben wil de zaak later graag overnemen. Theo zou dat later ook graag zien, maar stuurt hem nu op praktijkopleiding elders. Theo: "Ik heb altijd gezegd: eerst buiten de deur kijken. Als ik met pensioen ga, kun je terugkomen. Hij is onlangs aangenomen als assistent-filiaalmanager bij Boels. Daar ben ik best trots op."

Je bent wereldberoemd in Weesp, maar je meeste klanten zitten buiten Weesp.

"Daar heb ik niet echt een verklaring voor. Van de een komt de ander, het werkt als een olievlek. Als het om de zakelijke markt gaat, doen we veel voor advocatenkantoren, gemeentes en bouwbedrijven. Maar tussendoor belt er dan iemand voor zes stoeltjes. Niet veel, maar dat blijven we gewoon doen."

Waar word je het gelukkigst van?

"Een tijdje terug kwam er hier een echtpaar. Meneer werd 90 en dat wilden ze vieren in het gebouwtje bij de kerk. Of ik de boel wilde regelen. Dat vind ik dan kicken. Ik doe er dan wat kleine aardigheidjes bij, zoals een advocaatje met slagroom of bowl. Dat hadden ze niet besteld, maar ik vind dat dan leuk. Of ik bied ze aan om ze even thuis op te halen en na afloop weer thuis te brengen. Van die dingetjes allemaal. Kijk, een mooi feest bij een advocatenkantoor of de Regio Gooi en Vechtstreek, zoals laatst met kerst, is ook geweldig. Er kan van alles, ik denk volop mee en het ziet er spectaculair uit. Maar zo'n 90^e verjaardag… Het is niet mijn duurste klus nee, maar het behoort wel tot de meest dankbare. Na afloop zei mevrouw: Theo, ik word binnenkort ook 90, dan wil ik dit ook. Kijk, dát maakt mij gelukkig."

Wat zijn nu je ambities, wensen en dromen?

"Zo doorgaan, want ik heb het heel erg naar mijn zin. En als ik ooit stop zou het wel heel mooi zijn als Ruben het inderdaad kan voortzetten. Voor de kortere termijn hoop ik toch nog wat meer bedrijven te kunnen bedienen. Weer eens een B2B-beurs, zou ook heel mooi zijn. Maar vooral nu profiteren van de aantrekkende markt en proberen iets meer de organisatie te versterken, zodat er minder op mijn schouders komt en ik daardoor meer de ruimte krijg om klanten binnen te halen."

Yvonne: "Meer tijd om zijn charmes in de strijd gooien."